هولناک ترین کار توی این دنیا پذیرش کامل خوده،ولی چرا این کار انقدر سخته و ما از روبرو شدن با خود واقعیمون میترسیم و خودمون رو واقعا دوست نداریم؟

 

در واقع ما تصویر آرمانی که جامعه از ما انتظار داره را دوست داریم ما نقابی که بر شخصیت خود زدیم رو ترجیح میدیم و دوست داریم .

شخصیت ما شبیه یه خونه ی قدیمیه که یه مهمون خونه ی تمیز و مرتب و آماده ی پذیرایی داره و ما دوست داریم خودمون رو همون مهمون خونه بدونیم در صورتی که این خونه یه سرد آب سرد و تاریک پر از جونور و حشرات موزی هم داره. پذیرفتن خودمون تمام و کمال یعنی به خودمون اجازه بدیم که این تاریک خونه سرد و تاریک هم نمایان بشه ، بدون اینکه ازش شرمنده باشیم این بخش تاریک وجودمون سایه شخصیت ماست ، همان بخشی که دوسش نداریم و جرات نمیکنیم نشونش بدیم و این بخش از اونجایی شکل گرفت و پنهان شد که برای پذیرفته شدن، جامعه و خانواده برای ما شرط و شروط گذاشتند ، عشق مشروطی که همه ما دریافت کردیم روان مارو دو قسمت کرد برای یکپارچه شدن روانمون چاره ای نداریم جز اینکه با تمام شرهایی که استاندارد های ارزشی ، فرهنگی و اخلاقی جامعه رد میکنند در خودمان ملاقات کنیم ، در مقابل ایینه به خودمان نگاه کنیم و دیکتاتور های توی وجودمون رو شناسایی کنیم. اگر تونستید دیکتاتور هارو ببینید شما یک قهرمان هستید و شما تونستید به فردیت خودتون دست پیدا کنید وقتی بتونید سایه های قدرت و کنترل گری رو در خودتون بپذیرید اون وقت میتونید کاملا قدرتمند باشید ولی یادتون باشه این قدرت بی شرط در ابتدا دیوانه وار و وحشتناک است ولی ارزشش رو داره چون ما یک بار زندگی میکنیم